«ردّ پای  عشق»

بـــا سعـی صادقانــه_ی اشـک مکـررم

صــافـی نگشتـه آینـه های مکدرم

محکــوم گشته ام که به جرمِ گناه عشق

آتش زند کرشمه و نازِ تو بر پرم

کردم بنا ز وحشت زاغان مترسکی

در یک دو جای مزرعه_ی سبز باورم

لیکن ز حجم هجمه_ی طوفان زندگی

خشکیده شد«طراوت گلزار جوهرم»

یا کرده گرد«مشغله»در چشم من رسوب

یـا آنکه رفته ای تو ز آفاقِ منظرم

من با چراغ قوه در این روشنای روز

در جستوجوی راهِ گذاری  به دلبرم

در راهِ اکتشاف حضور جزیره ات

آخر به گل نشسته در این پهنه لنگرم

دنبالِ ردِّ پای تو بر«ساحلِ وجود»

از یاد برده ام که نشستی برابرم

مشتاقِ لمــسِ فلسفه_ی خیسِ ابـرها

بی چتر در تهاجمِ باران شناورم

عطرِ کبودِ خاطره_ی فصلهای وصل

پیچیده در اتاقکِ دم کرده_ی سرم

پیراهنی به خاتم خود هم حواله کن

تا بنگرد دوباره تو را چشم دیگرم

89/3/23